Adam Asnyk „Do młodych”

Szukajcie prawdy jasnego płomienia!

Szukajcie nowych, nie odkrytych dróg…

Za każdym krokiem w tajniki stworzenia

Coraz się dusza ludzka rozprzestrzenia,

I większym staje się Bóg!

Choć otrząśniecie kwiaty barwnych mitów,

Choć rozproszycie legendowy mrok,

Choć mgłę urojeń zedrzecie z błękitów,

Ludziom niebiańskich nie zbraknie zachwytów,

Lecz dalej sięgnie ich wzrok.

Każda epoka ma swe własne cele

I zapomina o wczorajszych snach…

Nieście więc wiedzy pochodnię na czele

I nowy udział bierzcie w wieków dziele,

Przyszłości podnieście gmach!

Sześć lat temu w tym miejscu padły słowa: „Ideały są jak gwiazdy – jeśli nie można ich dosięgnąć, to należy się nimi kierować.” Dziś obchodzimy szóstą rocznicę nadania szkole imienia Jana Pawła II. Obraliśmy sobie Patrona, który służy nam za wzór, który wciąż pozostaje niedościgłym ideałem. Chcemy dzisiaj uczcić jego pamięć i przypomnieć, że Karol Wojtyła nie tylko był wielkim Papieżem, ale też najlepszym wychowawcą i przyjacielem młodzieży.

Pierwsza pielgrzymka Ojca Świętego do Ojczyzny była zaspokojeniem potrzeby serca.
Karol Wojtyła przybył tu po to, aby się pożegnać z ukochaną Polską - z ziemią, z którą tak naprawdę nie rozstał się nigdy.
Miłość do Polski - Ojczyzny wypowiadał z właściwą mu głębią i wrażliwością słowami poezji: ,,Ojczyzna - kiedy myślę - wówczas wyrażam siebie i zakorzeniam, mówi mi o tym serce, jakby ukryta granica, która we mnie przebiega ku innym, aby wszystkich ogarniać w przeszłość dawniejszą niż każdy z nas: z niej się wyłaniam..., gdy myślę Ojczyzna – by zamknąć ją w sobie jak skarb".

Kiedy w 1999 roku stopy Jana Pawła II po raz kolejny dotknęły ukochanej ojczystej ziemi, rodacy ze wzruszeniem czekali na ciepły uśmiech, czułe spojrzenie, mądre słowa. I oczywiście się nie zawiedli. W Łowiczu ten Wielki Polak skierował naukę do nauczycieli i rodziców. Naukę, w której kryła się troska o młodego człowieka, o jego potrzebę miłości, dom rodzinny, wychowanie, wykształcenie.

Nauczyciele!
,,Młodzi was potrzebują. On poszukują wzorców, które byłyby dla nich punktem odniesienia. Oczekują też odpowiedzi na wiele zasadniczych pytań, jakie nurtują ich umysły i serca, a nade wszystko domagają się od was przykładu życia. Trzeba, abyście byli dla nich przyjaciółmi, wiernymi towarzyszami i sprzymierzeńcami w młodzieńczej walce. Pomagajcie im budować fundamenty pod ich przyszłe życie. (...) Potrzeba szczególnej wrażliwości ze strony wszystkich, którzy pracują w szkole, ażeby stworzyć w niej klimat przyjaznego i otwartego dialogu. We wszystkich szkołach niech panuje duch koleżeństwa i wzajemnego szacunek, co było i jest charakterystyczne dla szkoły polskiej. Szkoła winna stać się kuźnią cnót społecznych, tak bardzo potrzebnych naszemu narodowi.(...) Dziękuję za waszą służbę ojczyźnie. Sam osobisty dług wdzięczności wobec polskiej szkoły, wobec nauczycieli i wychowawców, których pamiętam do dzisiaj i modlę się za nich codziennie”.

Młodzież całym swoim sercem kochała Jana Pawła II, gdyż właśnie do niej miał szczególne podejście. Zawsze był otwarty na problemy, które w dzisiejszych czasach dotykają młodzież powodując jej niekiedy regres. Młodzi ludzie zawsze z wielkim skupieniu i w napięciu czekali na to, co ma do powiedzenia im ich przywódca duchowy, czuli wtedy prawdziwy wewnętrzny spokój. To, co pragnął przekazać młodym ludziom, to można zamknąć do radykalizmu chrześcijańskiego, gdyż uważał, że tylko taka forma może uczynić serce człowieka wielkim i zdolnym do największych poświęceń.
 

Miejscem, w którym można dotknąć jakby duszy Ojczyzny, jest kultura. Ona jest
tworzywem i gwarantem tożsamości. ,,Kultura jest wyrazem człowieka”- tłumaczył Jan Paweł
młodzieży na Wzgórzu Lecha w Gnieźnie 3 czerwca 1979 roku - jest potwierdzeniem
człowieczeństwa. Człowiek ją tworzy i człowiek przez nią tworzy siebie .

Kultura jest przede wszystkim dobrem wspólnym narodu. Kultura polska jest dobrem, na którym opiera się życie duchowe Polaków. Ona wyodrębnia nas jako naród. Ona stanowi
o nas przez cały ciąg dziejów. Stanowi bardziej niż siła materialna. Bardziej nawet niż granice
polityczne. Wiadomo, że naród polski przeszedł przez ciężką próbę utraty niepodległości,
która trwała przeszło sto lat - a mimo to pozostał sobą. Pozostał duchowo
niepodległy, ponieważ miał swoją kulturę ...
W dziejach kultury polskiej odzwierciedla się dusza narodu. Żyją w nich jego dzieje.
Jest ona nieustającą szkołą rzetelnego i uczciwego patriotyzmu.
Miłość cierpliwa jest,
Łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
Nie szuka poklasku
Nie unosi się pychą
Wszystko znosi
Wszystkiemu wierzy
We wszystkim pokłada nadzieję
Wszystko przetrzyma
Miłość nigdy nie ustaje.

Dziękujemy Ci, Ojcze Św., że wskazałeś nam drogę do miłości.
Ojcze Święty! Chcemy słuchać Twoich słów. Pragniemy Cię naśladować na naszych drogach życia.
Nigdy Cię nie zapomnimy, bo zniknąłeś tylko z oczu, ale nigdy z serca.